7 DESEMBER 2025 PREEK DIE ARENDS-TROU VAN GOD

PREEK 7/12/’25 GENADE VLIEG LES VAN DIE AREND

GEBED VOOR SKRIFLESING

Here ons God en Vader, Baie dankie dat ons op hierdie Tweede Adventsondag in stilte en verwagting voor U mag sit. Ons wag nie in die niet nie, maar op U, die lewende God, wat met u volk deur die woestyn gegaan het en wat ons vandag nog dra. As ons nou uit U woord lees, maak asseblief ons ore oop om werklik te hoor, ons harte sag om te glo, en ons lewens gewillig om gehoorsaam te wees. O Troue God, Laat die beeld van die arend wat sy kleitjies leer vlieg, vir ons ’n venster word van U troue genade in Jesus Christus. Gee dat u Gees self die Woord verduidelik en diep in ons inwerk. In Jesus se Naam. AMEN

Skriflesing: Deuteronomium 32 verse1 tot 12

“….Hy het hom aangetref in die woestyn, in ‘n verlate en huilende wildernis. Hy het hom omring, vir hom gesorg en hom bewaak soos die appel van sy oog. Soos ‘n arend wat sy nes opgeskud het, bo-oor sy kleintjies gesweef het, sy vlerke oopgemaak, hulle opgelig en hulle op sy vlerke gedra het, so het die Here alleen hom gelei, en daar was geen vreemde god by Hom nie….”

PREEK

INLEIDING

Verbeel jou vir ’n oomblik die toneel in: hoog tussen die rotse van die woestyn, bo die tente van Israel, sirkel ’n arend rustig in die blou lug. Sy vlerke sprei wyd, hy sweef op die warm lugstrome, asof dit geen moeite kos nie. Maar onder hom gebeur iets spannends: in die nes op die rots is daar ’n jong arend wat moet leer vlieg.

Ons teks beskryf dit só: soos ’n arend sy nes opwek, oor sy kuikens sweef, sy vlerke oopsprei, hulle opneem en dra op sy vlerke – só het die Here sy volk gelei. God gebruik hierdie prentjie om vir Israel te wys: “Kyk hoe het Ek met julle gemaak van Egipte af tot nou.”

Deuteronomium 32 is as’t ware Moses se swanesang, net voor hy sterf. Hy kyk terug: God het hierdie volk in ’n “woeste huilende wildernis” gevind. Hulle was niks, kon niks, maar Hy het hulle soos sy oogappel bewaar. En nou, op die drumpel van die Beloofde Land, moet hulle dit nooit vergeet nie. Die vliegles in die woestyn was ‘n les in geloof, ‘n les om weg te draai van selfstandigheid en uitsluitlik op God se vrye genade te vertrou. Dit is ‘n les wat ons in hierdie Adventstyd weer ter harte moet neem: ons is opgeroep om te vlieg in ‘n wêreld vol gevare, maar ons vlieg in die lugruim van God se onfeilbare trou.

Op hierdie Tweede Adventsondag herinner die Here ook óns: julle lê nie self in die lug van julle lewe nie; Ek is die Een wat julle laat vlieg. Daarom is ons Tema: “Vliegles in genade”.

‘N VLIEGLES IN DIE LUGRUIM VAN GOD SE GENADE

Hoe leer ’n arend sy kuikentjies vlieg? Hy laat hulle nie vir ewig knus in die nessie lê nie. Hy roer die nes om, stoot die jong uit – die lug in, oor die afgrond in. Dis skrikwekkend. Die jong arend val, spartel, begin klap met sy vlerke. En tot sy eie verbasing: hy bly nie net val nie, hy begin dra – hy kan vlieg!

So werk die Here ook met Israel. In Egipte was hulle slawe, maar ook “veilig”: kos op tafel, bekende wêreld. God ruk die nes oop, Hy lei hulle deur die Rooisee, in die woestyn in. Geen water, geen kos, vyande oral. Dit voel soos ’n val: “Here, het U ons dan net uitgelei om hier om te kom?”

Maar in die woestyn leer hulle die vliegskool van genade ken. Water uit die rots, manna elke oggend, kwartels om te eet, wolk en vuurkolom vir leiding. Hulle ontdek: wanneer ons geen grond onder die voete het nie, is daar steeds Iemand onder ons. Wanneer ons nie meer op onsself kan steun nie, dra die onsigbare arms van God.

En so werk die Here ook vandag. Hy skud ons soms uit die gemaklike nes van selftevredenheid: ’n siekte, ’n Geliefde wat sterf, ’n kind wat afdwaal, ’n werk wat verlore gaan, ’n plan wat verbrokkel. Dit voel soos val… maar juis daar leer Hy jou: jy leef nie van jou eie krag en beheer nie, maar van sy genade. Skielik is al ons “sekuriteite” – ons geld, ons gesondheid, ons sosiale status – weg. Ons voel soos die arend kleintjie wat val, en dink: Gaan ek te pletter, is dit my einde?

Nee! Dit is waar die genade ingryp. God se doel is nie ons ondergang nie, maar ons vlug. Die vliegles in genade leer ons dat die val die begin van die vlug is. Eers wanneer ons eie krag en eie beplanning op is, leer ons die vleuels van geloof gebruik. Die woestyn is ons oefenterrein. Ons leer om nie op manna van gister te vertrou nie, maar op die nuwe manna van vandag. Ons leer dat die ware sekuriteit nie lê in die materiële neste wat ons bou nie, maar in die Rots van ons redding, Jesus Christus. Hy is die vergestalting van God se arendstrou wat ons uit die slawerny van sonde verlos en ons die weg van die kruis leer vlieg.

DIE GEVAAR VAN SELFOORSKATTING

Die teks beskryf ‘n fyn balans in hierdie vliegles. Die arendsjong slaan sy vlerke uit, hy vlieg! Hy oorleef die aanvanklike val en ervaar die heerlikheid van vrye vlug. Maar die ouer-arend ken die gevaar: selfoorskatting. Die jong arend raak moeg, hy misgis hom met die afstand na die volgende rots, en skielik word vlieg ‘n angswekkende gefladder. Die vryheid word ‘n val.

Dit is presies hoe dit met gelowiges kan gaan. Na ‘n kragtige bekering, ‘n tydperk van geestelike jubel, of ‘n groot deurbraak in ons lewe, kan ons oorgerus raak. Ons dink ons kan dit op ons eie doen. Ons dink ons het die Christelike lewe “onder die knie.” Dit is die gevaar: ons vlieg te hoog op ons eie wasvlerke van selfvroomheid, selfvertroue, of eie prestasie, en die hitte van die wêreld of ons eie sonde smelt die was. Ons raak moeg. Ons gebedslewe verslap. Ons Bybellees word ‘n formaliteit. Die vreugde verdwyn, en ons kyk af na die afgrond van ons eie onvermoë. Ons besef die pad na die ewigheid is baie verder en moeiliker as wat ons gedink het.

Israel in die woestyn was ‘n meester van selfoorskatting. Na die wonderwerk by die Rooi See het hulle geskrik vir ‘n gebrek aan water of ‘n aanval van die Amalekiete, en dadelik het hulle teësinnigheid uitgespreek en terugverlang na die “potte vleis” van Egipte. Wanneer jy dink jy is sterk genoeg om die vlug op jou eie te voltooi, is jy reeds op pad om te val. Die gevaar is nie die wêreld nie, maar die trots in ons eie hart wat glo dat ons buite God se direkte, voortdurende genade kan oorleef.

Selfoorskatting kan ook fyn en kerklik lyk: ek gaan mos kerk toe, ek bid, ek lees die Bybel – dus is alles reg. Ek dien mos op die kerkraad of dien in ’n kommissie óf vereniging … Dan word geloof nie meer ’n lewe van afhanklikheid nie, maar ’n soort geestelike selfvertroue. En dan gebeur wat so maklik in Advent gebeur: ons praat van Jesus se koms, maar diep binne-in wag ons nie werklik nie, want ons dink ons het ons lewe redelik onder beheer.

Deuteronomium 32 waarsku: as jy vergeet Wie jou op sy vlerke dra, gaan jy gou voel hoe moeg en swaar jou eie vlerkies word, die val kan hard wees.

GEDRA OP ARENDSVLERKE

Gelukkig eindig die storie van die arendsjong nie in die afgrond nie. Net toe hy, moeg gevlieg, beangs en uitgeteerd, die gevaar van selfvernietiging in die oë staar, skiet die vader-arend soos ‘n pyl na onder. Met die laaste bietjie krag val die kleintjie, nie op die harde rots nie, maar op die breë, magtige, draende vlerke van sy ouer. “…sy vlerke oopgemaak, hulle opgelig en hulle op sy vlerke gedra het.” Die val word ‘n redding; die wanhoop word ‘n onvergelykbare ervaring van genade.

Hierdie beeld is die hart van die Evangelie. Die arendsvleuels is die simbool van God se onmiddellike, onvoorwaardelike ingryping in ons moeite. Wanneer ons moeg is, wanneer ons besef ons is verlore, wanneer ons besef dat ons “net kan val” – dán, en eers dán, word ons gedra. Die profeet Jesaja belowe: “maar dié wat op die Here vertrou, kry nuwe krag; hulle vlieg met arendsvlerke, hulle hardloop en word nie moeg nie, hulle loop en raak nie afgemat nie”.

Dit is Jesus Christus. In al ons benoudhede en selfveroordeling, het Hy aan die Kruis benoudheid ervaar. Hy is die Een met die vlerke-span van twee meter wat nooit sal toelaat dat Sy kind op die harde rots van die oordeel te pletter slaan nie. Ons drakrag kom nie van binne ons nie, maar van die Een wat ons geskape het. Hy is “die Rots, Wie se werk volkome is.”

Tweede Advent sê vir ons: Hy wat gekom het, kom weer. Tussen sy eerste en sy tweede koms leef ons in ’n geestelike woestyn, vol toetse, versoekings, seer. Ons voel dikwels soos daardie jong arend: ek gaan dit nie maak nie, my geloof is te klein, my liefde te koud. Maar die Evangelie fluister: jy word nie gered omdat jy so mooi kan vlieg nie, maar omdat jy jou mag laat val op die vlerke van Christus se genade.

“Die Here alleen het hom gelei.” Laat dit die ruswoord in jou hart wees.

SAMEVATTING

Broers en susters, wat hoor ons vandag in hierdie beeld van die arend? Eerstens: God vind sy volk in ’n woestyn, in swakheid en blootgestel. Hy vind óns ook soos ons is – verlore, vol vrese, vol sonde. Tweedens: Hy skud die nes, Hy ruk ons uit gemaklikheid, nie om ons te vernietig nie, maar om ons te leer vlieg op die vlerke van geloof. Derdens: Hy waarsku teen selfoorskatting – elke keer as ons begin dink “ek kan self”, raak ons gevaarlik naby aan ’n val.

Maar die grootste troos is hierdie: wanneer ons val, is Hy vinniger as ons val. Sy genade is dieper as ons diepte. In Christus, die Koning, dra Hy ons soos op arendsvlerke – deur die woestyn van hierdie lewe, tot in die rus van sy nuwe skepping.

Daarom die appèl op hierdie Adventsoggend: Waar vertrou jy? Op jou eie vlerke, jou eie slim planne, jou eie goeie bedoelings? Of het jy al werklik gelos en jou laat val op die vlerke van Christus? Advent roep jou: keer terug na Hom, die Rots wie se werk volmaak is.

Miskien voel jy vandag net soos daardie jong arend: moeg, angstig, onseker oor die toekoms. Hoor dan: onder jou is daar arms, onder jou is daar vlerke. Roep na die Here, bely jou sonde, vertrou op Jesus alleen. Dan sal jy ook leer: “Hy vernuwe my krag; ek vlieg hoog soos ’n arend, ek hardloop en word nie moeg nie.” AMEN

GEBED NA SKRIFLESING

Vader, dankie vir die arendstrou wat U aan ons openbaar. Ons bely dat ons so dikwels ons nes vir U genade verruil, en dat ons onsself keer op keer oorskik. Dankie vir u Woord wat vir ons gewys het hoe U soos ’n arend oor u volk sweef. Ons bely dat ons so dikwels in selfoorskatting leef, asof ons ons eie lewens kan dra. Vergewe ons, Here, vir ons trots, ons ongeloof en ons vergeetagtigheid van u goedheid.

Ons bring ons moegheid, ons vrese en ons sondes na U toe. Leer ons om uit die nes van gemak en oppervlakkigheid gestoot te word, sodat ons kan leer vlieg in die lugruim van u genade. Laat elkeen van ons, jong en oud, opnuut leer vertrou op Christus alleen. Maak ons as gemeente ’n volk wat U prys vir u troue sorg. In Jesus se Naam. AMEN

SEËNBEDE

Mag die Here, wat jou in die woestyn van jou lewe gevind het, jou soos die appel van sy oog bewaar.
Mag Christus jou vang wanneer jy val en jou leer vlieg in sy genade.
Mag die Heilige Gees jou krag vernuwe, sodat jy soos ’n arend hoog oor vrees en selfvertroue uitstyg, en in Adventsverwagting leef – totdat Hy kom.  AMEN